Laatste verslag

En jawel, het moment is daar: mijn allerlaatste verslagje op waarbenjij.nu. Vandaag zit ik precies 100 dagen in London, Ontario, in Canada. Een slordige 6100 kilometer van huis. Wie dit een jaar geleden tegen me had verteld, had ik voor gek verklaard. Nu zit het er bijna op, aanstaande zaterdag 17:40 lokale tijd stijgt mijn eerste vliegtuig op (London-Toronto) en zondag om 13:55 lokale tijd land ik in Brussel (na Toronto-Frankfurt, Frankfurt-Brussel), zo kom je nog eens ergens!
Ik vind het niet erg om terug naar huis te gaan. Zoals ze hier vragen: "are you excited to go home?", yes, I am. Voor mijn gevoel is het wel lang genoeg geweest zo.
Nu klinkt dat misschien negatief, maar ik heb absoluut geen spijt dat ik gegaan ben. Integendeel, het is tot nu toe dé ervaring van mijn leven! Ik heb bijna 3,5 maand praktisch in mijn eentje aan de andere kant van de wereld gewoond, geleefd en ondertussen school gevolgd en leuke dingen gedaan. Ik heb mensen leren kennen uit allerlei landen over de hele wereld en een aantal goede vrienden gemaakt. Echt super! Deze ervaring is mij heel veel waard en zal niemand mij af kunnen nemen. De Canadezen over het algemeen zijn ontzettend behulpzaam en geïnteresseerd gebleken, iets wat ik wel speciaal vind. Misschien heb ik het heel erg getroffen met de mensen die ik heb leren kennen, maar zeker is dat ik een paar van hen nooit zal vergeten. Daarmee doel ik vooral op Bryan en familie, die mij als volslagen vreemdeling een weekend in huis hebben gehad en als familielid (en dan voelde het ook écht als familielid) Thanksgiving hebben laten beleven in drie verschillende huizen (dus drie verschillende samenstellingen van de familie, zeg maar). Waar kom je zoiets tegen in Europa? Die gastvrijheid en zorg, dat is iets wat me zeker bij gaat blijven.
Daarnaast heb ik het geluk gehad in een gezellige en leuke groep internationale studenten te belanden, die in dezelfde situatie als ik zitten, studenten uit Finland, België, Brazilië, Venezuela, Frankrijk en ga nog maar even door. Stuk voor stuk mensen waarmee je makkelijk een praatje mee kunt maken of waar je gezellig mee op stap kunt, of een uitje kunt organiseren. Ook wat dat betreft is mijn tijd hier geweldig geweest, iets waar ik de 'internationals' ook heel dankbaar voor ben.
Last, but certainly not least, de support van het thuisfront (Yerseke en omstreken) heeft me heel goed gedaan. De steun en interesse van mijn ouders, broertjes, Lisanne, familie, vrienden en allerlei mensen daaromheen die eens een berichtje hebben gestuurd, of die via mijn ouders vroegen hoe het met me ging, het komt allemaal bij mij terecht en ik vind het moeilijk om te beschrijven wat dat voor mij betekent. Heel veel, in ieder geval! Het laat je beseffen dat het niet zomaar iets is wat je aan het doen bent en dat je met heel veel dingen in je leven heel blij mag zijn! Daarom wil ik uit de grond van mijn hart ook iedereen bedanken die mijn verslagen heeft gelezen, een reactie heeft geplaatst, een berichtje heeft gestuurd op welke manier ook of via iemand anders naar me heeft gevraagd!
Al met al is mijn verblijf hier wat korter geworden dan gepland. Waar op mijn 'letter of admission' nog stond dat het semester tot 21 december zou duren (colleges tot 10 december en daarna tentamens), bleek dat ik op 8 december (a.s. zaterdag) mijn laatste tentamen al heb en dus klaar ben. Mijn keuze is geweest om sneller terug te komen naar Nederland, sommigen zouden misschien rondreizen of een plek bezoeken, anderen niet. Ik dus niet :)
Nu lijkt 3,5 maand misschien niet zo heel lang, maar als je op je eentje zit, zonder je vriendin, familie, vrienden, hobby of iets dergelijks (iets wat vertrouwd is), is het af en toe wat lastig om je gedachten te verzetten en even je hoofd leeg te maken. Niet dat hier niemand was om eens mee naar een café te gaan, maar het is toch nét even anders, heb ik gemerkt. Dat is allemaal niet zo erg, maar het zorgt er voor dat je verblijf lichtelijk met ups en downs gaat. Vooral in tijden van drukte wil je af en toe even tegen een bal aan trappen ofzo.
Die drukte is hier toch anders dan ik op de HZ meemaak. Waar ik in Vlissingen alles lekker tot het laatste laat liggen (want je bent toch student hè..) krijg ik daar hier de kans niet voor. Met tussentijdse deadlines en toetsen tussendoor ben ik ongemerkt constant met school bezig geweest en zat ik dus in de leerstof. Af en toe is dat niet leuk, maar als je het realistisch bekijkt moet je toch durven concluderen dat het wel werkt.
Tijdens de 3,5 maand heb ik verschillende dingen gedaan die me bij zullen blijven en die ik als hoogtepunten beschouw:
- De reis op zich (een vliegreis incl. stops van een uur of tien op je eentje maken is toch iets wat niet iedereen meemaakt)
- De overall gastvrijheid en interesse in je achtergrond door de Canadezen
- De trip naar de Niagara Falls
- Thanksgiving weekend
- Halloween
- Toronto
- De (verjaardags)kaartjes die ik gekregen heb
Dit soort dingen maken je reis tot een succes, in ieder geval in mijn geval! Het typisch Canadese heb ik als iets positiefs ervaren. De afstanden zijn groter, de winkels zijn groter, mensen 'vriendelijker', de Tim Horton's en Starbucks enzovoort. Ook een aantal mensen van Fanshawe College zullen me bijblijven, zo behulpzaam en bijna blij om een Nederlandse/internationale student in hun klas te hebben, dat werkt toch wel erg aanstekelijk!
Inmiddels is het donderdagavond en nadert de laatste 'hele' dag. Morgen wordt een drukke bedoening, ik ga mijn koffer inpakken, 's middags om een borrel met Bryan (die kennis gaat maken met Sinterklaas) en 's avonds nog wat drinken met wat internationale studenten, voor de laatste keer. Dan zaterdag om 9.30 een tentamen maken, terug naar mijn kamer, afscheid nemen en op het gemakje richting het vliegveld voor de terugreis. Spannend!