De heenreis

Dinsdagochtend 28 augustus 2012 was het dan zover, het grootste avontuur van mijn leven stond op het punt om te beginnen. Na afscheid van Dennis en Vincent (m'n broertjes) genomen te hebben, zijn we om kwart voor 7 met z'n vieren in de auto gestapt: m'n ouders, Lisanne en ikzelf. Na een zeer vlotte reis aangekomen bij Zaventem, Brussel, waar om 11:00 mijn vlucht zou vertrekken richting O'hare, het vliegveld van Chicago. Omdat ik dus richting de VS zou vliegen, werd geadviseerd iets eerder in te checken. Achteraf bleek dat dit niet perse nodig was geweest, maar nu hadden we in ieder geval de tijd om op het gemakje nog een bakje koffie te drinken. Het boarden zou om 10:10 beginnen, dus om iets over tien was het zover: het moment van afscheid. Stiekem is dat toch best pittig.
Op de vlucht, die een kleine 9 uur zou duren, zat ik naast iemand die de hele reis geen geluid heeft gemaakt, ideaal. Na ongeveer 2 uur vliegen een warme maaltijd gehad en een uur voor landing nog een zakje chips en een broodje met gesmolten ham en kaas vanbinnen, lekker hartig. Verschillende keren te drinken gehad en op het schermpje recht voor m'n neus keuze uit heeeeel veel films, series en muziek. Kortom: niks dan goeds over de vlucht.
Op O'hare, het vliegveld van Chicago, werd meteen duidelijk dat ik in de VS was beland. Zeer veel personeel met een blaffertje om hun middel, serious business. Lange rijen voor de controles, maar alles verliep vrij vlot en ging vanzelf. Na een kleine twee uur stond ik alweer in de rij voor de boarding bij de volgende vlucht, die van Chicago naar London. Deze vlucht, in een relatief klein vliegtuig, gemaakt voor 50 passagiers, was ook prima. Het duurde nog geen anderhalf uur voor we weer geland waren. Tijdens deze vlucht zat ik naast een Amerikaan die rook zoals hij eruit zag, naar hamburgers en grill. Maargoed, dat mocht de pret niet drukken.
Nadat ik alle bagage verzameld had en naar buiten stapte, werd ik gelijk aangevallen door een taxichauffeur die toch wel heeeel goed aan mij zag dat ik een taxi nodig had. Zodoende stond ik nog geen tien minuten later bij mijn school.
Vol goede moed ben ik een gebouw binnen gestapt en met iets minder moed heb ik na een kwartiertje maar eens aan iemand gevraagd of diegene wist waar het Falcon house was, want deze school is toch net iets groter dan de HZ University of Applied Sciences....
Deze mevrouw bracht me rechtstreeks naar waar ik moest zijn, waar ik achteraf heel blij mee ben. Ik zou namelijk echt niet weten hoe ik dat ooit had moeten vinden. Bij het Falcon house aangekomen (waar alle vroeger aankomende studenten zich moeten melden), kreeg ik gelijk een residence card, waarmee ik in het gebouw en in mijn kamer kan komen. Ook werden een paar kleine dingen toegelicht en na een minuutje of 20 kon ik richting mijn kamer. Het viel me ondertussen op hoe ontzettend behulpzaam de mensen hier zijn!
Op mijn kamer aangekomen was ik toch wel positief verrast. Bij binnenkomst zijn direct 2 banken, een tafel met 4 stoelen, een tv, een grote koelkast, magnetron, gigantisch telefoonboek met alleen op de rug daarvan al 6x het woord pizza, 4 slaapkamers en 2 badkamers te zien. Dat was toch allemaal net wat groter dan ik vooraf verwachtte. Ook mijn slaapkamer bevalt zeer goed, een behoorlijk bed, groot bureau met 2 grote lades en een groot raam met uitzicht op een parkeerterrein (maar het gaat om het idee).
Eerst alle spullen uitgepakt, waarna het half 4 Nederlandse tijd ('s nachts) was. Toen ging het kaarsje toch wel een beetje uit. Even gedoucht en voor het eerst m'n bed ingekropen. Een klein minpuntje is het ontbreken van een douchegordijn, waardoor de badkamer er elke keer als ik gedoucht heb uit ziet als het Tikibad van Duinrell. Een douchegordijn staat dan ook, vreemd genoeg, boven aan mijn boodschappenlijstje.
Terugkijkend op de reis en mijn eerste paar uur ben ik positief verrast en hoop ik dat dit alleen maar meer wordt!